Projektowany budynek jest dedykowany najważniejszym jego użytkownikom – DZIECIOM.

Jest obiektem w skali dziecka, w którym uczniowie poruszają się wyłącznie po jednej kondygnacji. Nawiązano w ten sposób do idei szkoły, jako „miasta dzieciństwa”, która zyskała duże uznanie w kręgach edukacyjnych.

Każda jednostka klasowa ma relację z indywidualnym dziedzińcem, który niema być tylko ozdobą i niecodziennym w przemysłowym mieście widokiem z okna, ale ma prowokować do wyjścia – nauka zintegrowana z naturą. Uczniowi inspirowani przez nauczyciela sami mają realny wpływ na generowanie przestrzeni wewnętrznych ogródków.

Taka dyspozycja struktury klas daje zrównoważone oświetlenie sal lekcyjnych naturalnym światłem przez cały dzień. Ukształtowanie dachu jednostek klasowych ułatwia zachowanie świeżego powietrza i wentylację klas. Dodatkowo pozwala na lepsze rozprowadzenie naturalnego światła dziennego.

Warto podkreślić walor techniczny budynku segmentowego, w którym każda jednostka klasowa stanowi odrębny ustrój konstrukcyjny. Dzięki tej zasadzie obiekt jako całość będzie poddawał się deformacją terenu będących wynikiem intensywnej eksploatacji górniczej na tym terenie, bez szkody dla konstrukcji obiektu. Jednokondygnacyjność tej struktury jest dodatkowym argumentem obniżającym ryzyko niekorzystnego wzajemnego oddziaływania poszczególnych segmentów oraz pretekstem do zmniejszenia dylatacji. 

Organizacja funkcjonalna zespołu szkolno – przedszkolnego opiera się o prostą zasadę, gdzie na głównej osi komunikacyjne, zintegrowane są kolejno wszystkie strefy organizacyjne (wymagana do zachowania sala gimnastyczna, klasy 4-8, część reprezentacyjna, klasy 1-3 oraz przedszkole). Każda z nowoprojektowanych stref organizacyjnych nanizana jest na komunikację poprzeczną, do głównej osi komunikacyjnej.

Taki schemat komunikacyjny działa obrazowo jak drzewo, gdzie pień jest główną osią komunikacyjną, a kolejne strefy organizacyjne gałęziami, na których „wyrastają” jednostki klasowe. Pragmatyczne przeniesienie tego obrazu realizuje się możliwości etapowej realizacji obiektu nie tylko w „w osi OX” ale też „w osi OY”. To znaczy że szkołę można sukcesywnie rozbudowywać nie tylko o kolejne strefy organizacyjne, ale też każdą ze stref o kolejne jednostki klasowe, nawet w trakcie roku szkolnego. Bez konieczności realizowania całości założenia od razu.
Ponadto dzięki tej strukturze, każda ze stref organizacyjnych może działać niezależnie, z indywidualnym wejściem, a dzięki temu dzieci z przedszkola mogą nie mieć w ogóle kontaktu z dziećmi z klas 4-8, pomimo tego że uczęszczają do jednego zespołu szkolno – przedszkolnego.

Kubaturą, która spina wszystkie strefy organizacyjne jest dwukondygnacyjna część serwisowo administracyjna, w której funkcje obsługujące dzieci zlokalizowano na parterze, jak stołówka, biblioteka, zaś administracja, kuchnia, oraz inne przestrzenie do których dostęp dzieci jest niepożądany zadysponowano na piętrze.