Program zakładał rozbudowę istniejącej, zabytkowej szkoły dla osób niepełnosprawnych o część sportową z salą do koszykówki oraz pracownie warsztatowe z zapleczem.
Zasadniczy podział kubaturowy odbywa się na dwie struktury, pod względem preferowanej wysokości przestrzeni wewnętrznej:
– kubiczna forma sali sportowej (część wysoka)
– topograficzna, struktura realizująca program uzupełniający (część niska).

Struktury mają ze sobą kontrastować. Lapidarny czerwony prostopadłościan jest wyraźnym znakiem w otoczeniu, ingeruje w krajobraz. Stanowi antytezę w odniesieniu do budynku historycznego szkoły. Część uzupełniająca (niska) krajobrazowo wpisuje się w topografię wznoszącego się terenu. Zastosowane tu środki jak ogólnodostępny zielony dach czy amorficzna forma dziedzińca, mają na celu możliwie skuteczne zintegrowanie tej struktury z otoczeniem do tego stopnia, by dla odbiorcy zewnętrznego nie była czytana w ogóle jako budynek. Zielony dach umożliwia realizację upraw szkolnych w ramach działania pracowni botanicznej, ale jest też dostępny dla okolicznych mieszkańców na zasadzie wartości dodanej. Warte podkreślenia jest to, że geometria budynku w dużej mierze wynika z intencją zachowania licznego starodrzewu występującego w obszarze opracowania, w pomiędzy który wkomponowano projektowany obiekt.