Dom zaprojektowany został jako dwukondygnacyjny, niepodpiwniczony budynek o rozbitej kubaturowo bryle na dwie zasadnicze, rozsunięte względem siebie części, odpowiadające poszczególnym kondygnacjom, połączone rdzeniem komunikacyjnym, stanowiącym hall ze schodami jednobiegowymi.

Kondygnacja górna (poz. 0) nadwieszona nad częścią prywatną, przykryta dwuspadowym dachem jest dzienną/gościnną przestrzenią domu. Kalenica usytuowana jest równolegle do drogi dojazdowej. Strefę dzienną stanowi jednoprzestrzenne reprezentacyjne wnętrze, będące salonem z jadalnią oraz otwartą kuchnią. Ekspozycja tej części odbywa się na południe, zachód oraz północ. Część reprezentacyjna połączona jest segmentem pomocniczym (wc, spiżarnia) z częścią gościnną. Ta część, mogąca sezonowo pełnić rolę „letniego salonu”, eksponowana jest na południowy wschód przez przeszkloną fasadę z atrakcyjnym widokiem na okolicę.

Kondygnacja dolna/ przyziemie (poz. -1) w formie prostopadłościanu w znacznej części zagłębiona w stok terenu, stanowi część prywatną domu wraz z częścią techniczną (garażem, kotłownią). W skład strefy prywatnej wchodzą trzy sypialnie z pomieszczeniami pomocniczymi (łazienki, garderoby). Pomieszczenia mieszkalne tej części eksponowane są na północny wschód, odcinając się całkowicie od drogi dojazdowej. Doświetlenie pomieszczeń pomocniczych w części prywatnej odbywa się za pośrednictwem świetlików dachowych, umożliwiających penetrację światła dziennego z zachowaniem poczucia intymności.

Do budynku prowadzą dwa wejścia z poziomu terenu. Pierwsze znajduje się na południowej elewacji na poziomie dolnej kondygnacji (poz. -1) i prowadzi do hallu, zaś drugie (poz. 0) z zachodniego tarasu wprost do do salonu i strefy dziennej/gościnnej.

Zastosowana kolorystyka i materiały wykończeniowe domu podkreślają formalny podział na dwie części. Elewacje górnej bryły wykończone są w drewnie (modrzew syberyjski), a dach pokryty został blachą w kolorze szarym. Dolna bryła częściowo zagłębiona w ziemi wykończona jest na całej wysokości naturalnym kamieniem łupanym. W ten sposób powstał „ciężki postument wychodzący z ziemi” dla lekkiej, drewnianej kondygnacji górnej. Stolarka i wykończenia zostały dostosowane kolorystycznie do pokrycia dachu.

Rozsunięcie kondygnacji względem siebie generuje dodatkowe przestrzenie w postaci zadaszonego miejsca parkingowego od południowego wschodu na poziomie kondygnacji dolnej (poz. -1), oraz tarasu od północnego zachodu, dostępnego z poziomu salonu na górnej kondygnacji (poz. 0).